Trátase dunha festa cortesá, e como tal discorre nun mundo de fantasía medievalizante, no que hai cabaleiros, princesas guerreiras, disputas polo trono dun reino exótico, monstros sobrenaturais, feiticeiros, animais fantásticos e, por suposto, un castelo ambulante que tan pronto voa polo aire, como suca as augas mariñas. Todo isto sen deixar de ser un texto xenuinamente calderoniano, infestado de versos de brillante expresividade poética e profusión de figuras retóricas. Pero, entre os coloridos tapices palaciegos que pinta Calderón nesta obra, escóndense tamén débedas de honra que buscan ser saldadas, personaxes atormentados pola súa natureza híbrida e profundos dilemas existenciais.
Dous personaxes femininos sobresaen do resto: a lanzada e astuta princesa Lindabridis, e a aguerrida Claridiana, cuxas cuitas e desenvoltura lémbrannos a Rosaura. A outro personaxe da mesma obra, Segismundo, remítenos o Fauno, un monstro de natureza híbrida, atormentado polos dilemas filosóficos que lle expoñen a súa propia existencia. En definitiva, O castelo de Lindabridis supón unha inmersión completa no universo calderoniano, da man dunha compañía tamén con universo propio. Para a nosa fortuna, lonxe de chocar, estes dous planetas confluíron en fermosa harmonía.
